mercredi 27 janvier 2016


Noam Chomsky Interview: "Enormous Sense of Hopelessness and Anger" Reflected in Appeal of Trump And Sanders
Written by , Posted in Newsmakers
Image attributed to Philip van Ootegem
Noam Chomsky
Noam Chomsky is a renowned intellectual, an eminent theoretical linguist, cognitive scientist, philosopher, author, political activist and a major figure in analytic philosophy. He has spent most of his career at the Massachusetts Institute of Technology (MIT), where his current title is Institute Professor Emeritus. Chomsky is the author of over 100 books on politics and linguistics. Politically speaking, he describes himself as a libertarian socialist.
In 1949, Chomsky married Carol Schatz, and they were married until her death from cancer in 2008. They had three children together, Aviva, Diane and Harry. In 2014, he married Valeria Wasserman.
“There’s an enormous sense of hopelessness and anger, and it shows up in pretty dramatic ways. You’ve probably seen the revelation a couple of months ago that among less educated, white, middle-aged males, mortality is actually increasing. That is unheard of in rich, developed societies outside of real catastrophes.”
At the age of 87, Chomsky remains as active as ever in his work as a world-renowned political dissident and pioneering linguist.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): How have you been, Professor Chomsky?
Noam Chomsky: Busy (laughs).
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): We last spoke about a year ago, and there have been a few presidential debates since then.
Noam Chomsky: I never watch them (laughs). I read the transcripts later.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): Well, tell me who the final two candidates will be when the dust settles.
Noam Chomsky: I assume that Hillary Clinton will win the Democratic nomination just because of the nature of our electoral system, which is basically now “bought” elections overwhelmingly, and the major funders will probably succeed at putting her across. What Bernie Sanders has achieved is pretty remarkable, but I doubt very much, in our existing system, he can make it beyond the primaries. So I think a fair guess is that Clinton will be nominated.
On the other side, it is probably going to be either Donald Trump or Ted Cruz. In my opinion, Cruz is scarier than Trump. Trump is a kind of wildcard, but Cruz is really dangerous, if he means anything he’s saying.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): You have a personal friendship with Bernie Sanders?
Noam Chomsky: That’s kind of an exaggeration. When he was mayor of Burlington about 30 years ago, he didinvite me up for a couple of days to give some talks at town hall, and I also spent time with him. We talked, and I kind of followed him around in his daily duties talking to firemen, people in old age homes, just discussing with people about their personal problems. I was struck by the fact that Sanders was able to engage very easily with people over quite a broad spectrum of attitudes, thoughts and class lines. I thought he was very effective.
Sanders calls himself a Socialist, but I think what that means is New Deal Democrat basically. A New Deal Democrat in today’s political spectrum is way off to the left. President Eisenhower, who said that anyone who doesn’t accept New Deal measures is out of the political system, would be regarded as a dangerous leftist today. Everything has moved so far to the right. I don’t agree with Sanders on everything, not surprisingly, but I think he’s a respectable New Deal Democrat whose proposals would help the country considerably.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): I think some Americans may be sort of repelled when hearing the word “Socialist.”
Noam Chomsky: I don’t know what the term “Socialist” is even supposed to mean anymore, but whatever it is, it’s nothing like traditional socialism. The Sanders phenomenon and the Trump phenomenon both reflect something quite significant about the country and about the world. In the United States and in Europe, in different ways you see the same tendencies developing. It’s largely a result of the neoliberal programs of the past generation, that were neither new nor liberal, which have had fairly similar effects wherever they’ve been applied. They’ve been quite harmful to the majority of the population and have led to stagnation in income, wages, decline of benefits, deterioration of the social structure and even the infrastructure, resulting inenormous wealth concentrated in very few hands and mostly in the hands of sectors who are essentially predatory.
Take the financial sector, for example, which has harmed the economy. That’s a large part of it. This has also been accompanied by the decline in the actual functioning of democracy. That is, governments are less and less responsive to the concerns of the population they’re supposedly representing. There’s plenty of work on this which demonstrates it. One of it is that the center is kind of collapsing. In Europe, the traditional mainstream parties of social Democrat and conservative are declining, and what you’re seeing is an increase in engagement in participation at both edges of the political spectrum.
Something similar is happening here. This is a somewhat unusual country. People are very atomized and isolated. There’s very little in the way of any kind of organization. If you compare it with the 1940s, which I’m old enough to remember, objectively the situation was much worse then. But psychologically, it was much better. My family were mostly working class living on a pittance, but they were hopeful. It was a sense that “We’re going to get out of this together. There’s a lot we can do. There’s a sympathetic administration.” There was quite a range of active, political organizations. There were things happening that made people say, “Look. It’s bad now, but it’ll get better.” It’s quite different today.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): A sense of hopelessness?
Noam Chomsky: There’s an enormous sense of hopelessness and anger, and it shows up in pretty dramatic ways. You’ve probably seen the revelation a couple of months ago that among less educated, white, middle-aged males, mortality is actually increasing. That is unheard of in rich, developed societies outside of real catastrophes.
It’s a reflection of depression, anger and hopelessness. It shows up in the appeal of Donald Trump from one perspective and Bernie Sanders from another. In Europe, it shows up in Podemos in Spain as a left-wing populist party along with quite right wing ultra nationalists, sometimes neo-fascist on the other side.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): Believing that our country was founded on Christian principles seem to give Republicans, in particular, some hope for the future. But they have consternation that the government is not totally immersed in religious ethics. What are your comments about mixing religion and politics?
Noam Chomsky: First of all, the country was founded as a secular country. There’s rhetoric about religion, but the basic founding of the Constitution separated a religion from the state sharply. Thus the First Amendment. That meant that there was no established religion, no Anglican Church like England or no Catholic Church like in Spain and so on. That left the field open for a wide variety of religious groupings to flourish on their own, mostly Protestant groups of all kinds. Their popularity was enormous.
Even though it’s a secular country in its legal and foundational structure, it’s a very religious country in terms of religious beliefs and commitments. It’s one of the most fundamentalist countries in the world. It’s very hard to find any country where over a third of the population thinks that the world was created a couple of thousand years ago, or where the majority of the population is expecting the Second Coming, and about half of them expect it in their own lifetime. Things like that are just unknown in other countries except maybe Saudi Arabia or something. I’m not even sure there.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): And you mentioned earlier that everything has moved so far to the right. Religion has played a bigger part since that happened?
Noam Chomsky: As the Republican Party drifted way off the spectrum to the right in its actual policy commitments to corporate sectors, in order to get votes they’ve had to mobilize these sectors so that a large part of the base of the Republican Party is evangelical Christians, many of whom are extreme. In fact, if you look over the recent years, we’ve had three presidents who were born again Christians. Jimmy Carter was one, but it didn’t mean much in his administration.
Ronald Reagan and George W. Bush were born again Christians, and there were policy consequences. Reagan brought in extremists at times, even evangelicals, to talk to the National Security Council about the day of Armageddon not being too far off. When George W. Bush went to war in Iraq, he told us it was because he was following the commands of his Lord. He tried to get France to join in by invoking weird notions from the strange evangelical interpretations of the Bible about Gog and Magog. The President of France wondered how anyone could think that way. It’s very strong in the country.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): Recent stories have indicated that Christianity faces a sharp decline in America. Could that be true?
Noam Chomsky: You could probably find polls saying that the number of people who are secular is increasing. That’s possible. On the other hand, religious commitment here is quite beyond what you find in Europe or in comparable developed countries, and it always has been.
Through American history, there have been repeated periods of revivalism, the revival of religious fanatics, or whatever you want to call it … religious excitement, enthusiasm. One of them was in the 1950s. That’s when you got the “One Nation Under God” and all of that. But it’s pretty constant throughout American history. Now it’s politically much more significant because of the way it has affected the Republican base.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): President Obama receives much criticism and even hatred from his detractors almost on a daily basis. How do you feel about his executive orders regarding stricter gun control laws?
Noam Chomsky: Well, that’s a real pathology in the United States which goes way back. It happens to be kind of peaking in the last few years again, but deep roots go back to the early part of our history. About half of the history of the country, there were two major problems that required guns. One was eliminating the indigenous population. They had to be eliminated or exterminated. They fought back which meant you needed guns.
The other was that the United States was running the most hideous slave labor camps in human history in the South, which is a large part of the basis of their economy. It was not done just for the wealth of the plantation owners, the manufacturing system was based for a long time on textile production that was largely cotton based. The banks were developing credit for cotton. Cotton was the main commodity of the early part of the Industrial Revolution. Same in England. A large part of their economic wealth and power developed from the slave labor camps. Well, you know, running slave labor camps means you’ve got to be afraid of the slaves. Maybe they’ll erupt.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): So they needed guns to protect themselves from the slaves. Thomas Jefferson had some radical views on slavery.
Noam Chomsky: Thomas Jefferson had a mixed attitude toward slavery. He thought it was wrong. In fact, he thought it was a terrible crime. But he kept slaves. The way he described it once was saying, “We have the wolf by the ear, and we can neither hold him, nor safely let him go.” In other words, we want to hold onto it because we shouldn’t punish the wolf, and we can’t let it go because it’ll destroy us. Jefferson thought that if you don’t keep the slaves in the slave labor camps, there’d be a race war, and they’d wipe us out. All of this required guns, of course.
In fact, in the South, guns were part of the culture for other reasons, not just for fear of the slaves, but in order to show that you were not a slave. Like if you wanted to stand up to another white man and say, “Look. You’re not going to push me around.” You had to have a gun. All of that shows up today while keeping your gun ostentatiously on your hip when you enter a coffee shop or walk around a university with it, all those crazy things. The effect is very clear.
The United States is pretty much like other industrial counties, but deaths from guns are way out of sight. If you look at what are called massacres, meaning the killing of four or more people, I think the majority is families where a kid picks up a gun and shoots somebody. It’s just a plague.
With the president, it seems that gun sales have increased considerably during the Obama years. That’s probably straight racism of which there’s plenty. We pretend it’s not there, but that’s a pretense, and it shows up all over the place. The visceral hatred of Obama by Republicans is just shocking. You can dislike a president without thinking he’s the antichrist or that he was born in Kenya or something like that. They even make words like Obamacare. It’s an interesting term if you think about it. Medicare was signed into law in 1965 by President Lyndon B. Johnson, but does anybody call it Johnsoncare? No. But even supporters of Obama call it Obamacare.
For decades, most of the population has been in favor of some kind of healthcare. But still probably the majority of the population is opposed to what they want because it’s Obamacare. These are deep facts about the country and its history which cannot simply be obliterated in words by saying, “Yeah. We’re a post racial society.” No. I’m sorry. We’re not.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): ISIS attacked Paris last November and just recently claimed 10 lives in Istanbul, Turkey, in a major tourist area. What should be done to combat ISIS?
Noam Chomsky: The first thing we have to do is understand what it is and where it’s coming from. Scott Atran, for example, has done extensive work investigating the appeal of ISIS, studying ISIS members, former members and the communities in which they draw support. It’s a very important phenomenon. It’s a monstrosity. There’s no doubt about that. But where does that monstrosity come from? If you look back, it comes largely from the United States invasion of Iraq which destroyed the country, killed hundreds of thousands of people, created a couple of million refugees and incited a sectarian conflict. There was none before in Iraq. There were disagreements between two protestant sects or something, but the country was integrated. Shiites and Sunni families lived in the same neighborhoods.
One of the consequences of the invasion was to instigate a sectarian conflict which was tearing the country and region apart. And one of the out-groups of it was Al-Qaeda in Iraq. Out of that came ISIS. That was one factor. The other factor in the development of ISIS is Saudi Arabia which is an extremist, fundamentalist, Islamic state, the most extreme in the world and far more than Iran. Furthermore, it’s a missionary state. They have plenty of resources because of the oil, so they put huge resources into trying to expand their extremist Wahhabi and Salafi doctrine by direct funding of Jihadist groups not excluding ISIS, but also by funding koranic schools. Madrassa is an Islamic religious school and where the Taliban comes from.
Journalist Patrick Cockburn calls the rise of the Islamic state as one of the most dangerous developments of the modern era. That’s another factor. ISIS is an extremist offshoot of the Wahhabi version of Islam practiced in Saudi Arabia, our ally. The Sunni populations in Syria and Iraq where ISIS is based may hate ISIS, but they also see it as a protector. In these horrible sectarian conflicts that have been instigated, they see it as a kind of protector and a source of stability. That’s the same way lots of people in Afghanistan think that the Taliban were protecting themselves from the extremists Mujahideen, mujahid elements that the United States has been supporting.
If you look elsewhere, say in France or other countries where the Jihadists are coming from, they are coming from seriously oppressed neighborhoods where people are humiliated and degraded. There’s a racist contempt for them. They live without hope, without any chance of entering the society they come from in countries which have been devastated by French atrocities for well over a century, Algerians and other parts of West Africa.
They’re very bitter, young people who want something in life. They want something. They want some cause. They want something that will give them dignity. That’s where the Jihadists are coming from. Most of them come from backgrounds with very little Islamic background. They don’t know the Koran or anything at all. They’re just looking for something in their lives, and that’s drawing them to it.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): So in a sense, you’re saying that we need to really examine the psychology behind these terrorist groups?
Noam Chomsky: The first thing we have to do in combatting ISIS is understanding what all this is about. Not just screaming imprecations, but asking what it’s about. Undoubtedly they commit horrible atrocities, but we’re not exactly immune to that. Belgium is now one of the countries suffering from the offshoots of Islamic terrorism. What’s its record? The potentially richest colony in Africa which could have led Africa to enormous development is a Congo that was run by the Belgians. They were just slaughtering people, maybe 10 million people, because they weren’t bringing in enough rubber.
In 1960, Congo was liberated. It had a very promising young nationalist leader, probably the most promising one in Africa who campaigned for independence from Belgium, named Patrice Lumumba. He could have led Congo on with its enormous resources to help the development of Africa. So what happened? The Belgians murdered him. The CIA was under orders to murder him, but the Belgians got there first. They didn’t just murder him. After he was murdered, his body was hacked to pieces and dissolved in sulfuric acid. There’s plenty of stuff like that, so I could go on and on. But we have to understand those things. We do not like to look at them, but we need to understand them.
If we do understand them, we’ll begin to treat ISIS at its roots. We’ll ask where it’s coming from, and we will deal with those problems. It is a monstrosity. We should undoubtedly support anyone who’s defending themselves against ISIS crimes like the Kurds and Syria definitely. Take Turkey where the ISIS crimes take place today. It has been allowing jihadists to flow into ISIS territories right across its borders. It has been allowing funding for ISIS. It has been openly supporting Jihadi groups different from ISIS like the al-Nusra Front. Well, okay. That’s not part of ancient history. That’s today. We have to look at those things.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): But the answer is not US military intervention?
Noam Chomsky: There are plenty of ways to combat ISIS seriously, but not by Ted Cruz’s carpet bombing. In fact, hit any of these things with a sledgehammer and you’ll make it worse. There’s a long record that shows that when you attack radical insurgencies or even individual terrorists with violence, you usually end up with something much worse. That’s the Ted Cruz reaction.
If you want to be serious about it, you’ll follow the proposals of people like Scott Atran and William Polk who understand the actual circumstances and who pay attention to the nature of their roots and who come up with pretty sound proposals. Polk worked many years at the highest level of US government planning as well as being a very good Middle East specialist. The proposals are sensible. They’re not dramatic. They’re not like carpet bombing which kind of sounds good until you think about what the consequences would be.
Just take a look at the records of the last 15 years. The last 15 years is what’s called the “Global War on Terror.” The method that has been used in the “Global War On Terror” is violence. That’s what we’re good at. Violence. So we invade. We kill people with drones. We have all kinds of ways of killing people. What has been the effect? Take a look. Fifteen years ago terrorist groups were concentrated in a small tribal area in Afghanistan. That was it. Where are the now? All over the world.
The worst terrorist crimes are going on in West Africa with Boko Haram, a lot of which is an offshoot of the bombing in Syria. They’re in West Africa, South Asia, Southeast Asia. They carry out attacks in Turkey, in Paris and so on. We’ve succeeded in spreading it from a little corner of tribal Afghanistan to most of the world. It’s a great achievement for the use of violence. Can we draw some lessons from that? Yeah. We can.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): I recently interviewed Steven Pinker and asked him if you two had a love/hate relationship because of your disagreements (laughs).
Noam Chomsky: There are things I disagree with him on, and some things I agree with. It’s okay. We’re perfectly friendly.
Melissa Parker (Smashing Interviews Magazine): And the debates between you two are fascinating. Your energy is remarkable, Professor Chomsky. Any plans to slow down from that very busy schedule?
Noam Chomsky: Well, I’d love to do lots of things, but there’s just too much going on in the world. I don’t know. As long as I’m upright, I guess I’ll keep going.
© 2016 Smashing Interviews Magazine. All rights reserved. This material may not be published, broadcast, rewritten or redistributed without the express written consent of the publisher.

تائیدشدگان

تاریخ انتشار ۱۳۹۴/۱۱/۰۷

فرداکاتور: تائیدشدگان، مانا نیستانی
می خواهم رویای سیب ها را بخوابم
پا پس بکشم از همهمه ی گورستان ها.
می خواهم رویای کودکی را بخوابم
که روی آب های آزاد
قلبش را
تکه تکه می کرد.
نمی خواهم دوباره بشنوم که مرده ها خونریزی ندارند،
که دهان های پوسیده هنوز تشنه آب هستند.
می خواهم نه از شکنجه علف چیزی بدانم
نه از ماه که دهان افعی دارد.
می خواهم کمی بخوابم،
کمی، دقیقه ای، قرنی
اما همه بدانند که من نمرده ام،
که هنوز لب هایم طلا دارد
که من دوست کوچک وست وینگ هستم،
که من سایه ی گسترده ی اشک هایم هستم.
مرا با چادری بپوشانید
چرا که سحر
مشت مشت مورچه روی من خواهد ریخت
و کفش هایم را آب بگیرید
شاید نیش عقرب بلغزد.
چرا که می خواهم رویای سیب ها را بخوابم.
مرثیه ای بیاموزم که مرا پاک به خاک برگرداند.
چرا که می خواهم زندگی کنم با کودکی تاریک
که می خواست روی آب های آزاد
قلبش را
تکه تکه کند.
« لورکا»
برگردان: سینا کمال آبادی
مرا زیبا به یاد بیار
این ها ، آخرین سطرهای من است
فرض کن که من
رویایی بودم
که از زندگی تو گذر کردم
و یا بارانی بودم
که سیلاب شدم در کوچه های تان
سپس خاک ، آب را کشید و
من محو شدم
شاید هم خوابی زیبا بودم
تو بیدار شدی و من رفته بودم
مرا زیبا به یاد بیار
زیرا من تو را آن گونه که هستی
دوست داشتم
من، آخرین دوست تو
آخرین رازدار تو بودم که در آغوشم گریستی
و هیچ وقت، کاستی های ات را
به رویت نیاوردم
رنجیده خاطر شدم
اما سرزنش ات نکردم
مرا زیبا به یاد بیار
نامه هایی برایت نوشتم
شعرهایی برایت سرودم ، هر شب
که هنوز خیلی از آن ها را نخوانده ای
ثواب و عذابش ماند برای من
بی صدا از کنارت رفتم
و تو نیز مانند دیگران، به رفتنم پی نبردی
مرا زیبا به یاد بیار
برای تو،
شب های به یاد ماندنی باقی گذاشته ام
برای تو خسته ترین سحرگاهان را
لیخندهایم، چشم هایم و در آخر
صدایم را به یادگار گذاشته ام
زیباترین شعرهایم را
در نگاه چشمان تو خوانده ام
و سلام هایی ناگفته
در گوشه گوشه ی خانه
و خداحافظی
در تمام ایستگاه ها
به جا گذاشته ام
و تمام چیزهایی که در یک عشق
می توان یافت
مرا زیبا به یاد بیار
خواب هایت روی زانوهایم را
نوازش انگشتانم لابلای موهایت را
گرم کردن دستان یخ زده ات را
تمام لحظات شادمانی ات را به یاد بیار
بوسه هایم روی پیشانی ات را
فکر کن
به کسی که هر لحظه می تواند
در خانه ات را بزند
می دانی ، به شگفت آوردنت را دوست دارم
و این آخرین سورپرایز من برای تو باشد
تمام روزهایی که با تو سپری کرده ام را
به آتش می کشم
می روم
مرا زیبا به یاد بیار.
«اورهان ولی»

Week of harassment in Jordan Valley continues harm to Area C communities

Published: 
 17 Jan 2016
Structures demolished or slated for demolition
Between 12 and 14 January 2016, B'Tselem documented a number of Civil Administration (CA) activities that constitute direct or indirect harm to five Palestinian communities in the Jordan Valley. In Khirbet ‘Ein Karzaliyah, CA officials photographed structures apparently slated for repeat demolition. In Khirbet ‘Einun, forces destroyed agricultural structures and a reservoir that supplies water to the neighboring community of Yarza. CA officials told families from the communities of Yarza and Khirbet a-Ras al-Ahmar that they would have to temporarily leave their homes yet again due to military training nearby. These actions are some of the measures that Israeli authorities have employed as part of their efforts to reduce Palestinian presence in Area C.
Civil Administration bulldozer razing agriculture structure in Kh. ‘Einun. Photo: ‘Aref Daraghmeh, B’Tselem, 14 January 2019
Civil Administration bulldozer razing agriculture structure in Kh. ‘Einun. Photo: ‘Aref Daraghmeh, B’Tselem, 14 January 2019
On Tuesday morning, 12 January 2016, CA officials photographed residential tents and other structures in Khirbet ‘Ein Karzaliyah, a small shepherding community located in the northern Jordan Valley, some five kilometers south-west of the village of al-Jiftlik. Members of the community lease the land they live on from residents of Aqrabah, a village that lies some 20 kilometers to the east. The community consists of five families originally from Aqrabah, who have lived at the site for more than 25 years. It currently numbers more than 30 persons, about half of them minors, who subsist on farming and shepherding. They leave the site for several months every spring and summer in order to graze their livestock in other parts of the Jordan Valley and last returned to their homes in Khirbet ‘Ein Karzaliyah in October 2015.
Through 2014 and 2015, the Civil Administration demolished all the structures in the community four times. There is strong concern that the CA took photos last week in preparation for another demolition of the community’s structures, which would leave members exposed to the elements in winter.
In addition, on Thursday morning, 14 January 2016, the CA demolished four structures used for storing agricultural equipment and grains in Khirbet ‘Einun, which lies some five kilometers from the town of Tubas. The structures belong to families from Tubas who own farmland in the area. On the same day, the CA also demolished a reservoir from which water is piped to Khirbet Yarza, which lies some seven kilometers north-east of Tubas. In August 2015, the Civil Administration demolished two homes in Khirbet ‘Einun and in January 2015, Administration officials took apart and confiscated pipes intended for supplying water to Khirbet Yarza, which is not hooked up to the water grid and is not easily accessible to water tankers due to rough roads.
Temporary forced displacement
The same day, 14 January, Civil Administration officials also arrived at Khirbet a-Ras al-Ahmar, a community located some four kilometers west of the town of Tammun. The community consists of more than 20 families numbering 120 members in total, about half of whom are minors. The officials handed temporary evacuation orders to ten families, numbering 50 members, including 26 minors. The orders require the families to vacate their homes on 26 January from the afternoon until the evening, and on 27 January from the morning to midday. The reason cited is that the military needs to hold maneuvers near that part of the community. In 2015, residents of the community were temporarily displaced eight times on the same grounds. The day before (13 January), the CA handed evacuation orders to 14 families from Ibziq, who are also required to vacate their homes for seven hours on 27 January 2016. These families number more than 86 members, including 46 minors. In 2015, the Civil Administration temporarily displaced members of the community eight times, citing the need for military training nearby.
A family evacuating their home, near al-Malih, northern Jordan Valley. Photo: 'Aref Daraghmeh, B'Tselem, 3 May 2015
A family evacuating their home, near al-Malih, northern Jordan Valley. Photo: 'Aref Daraghmeh, B'Tselem, 3 May 2015
The continued harassment of Palestinian communities in the Jordan Valley by Israeli authorities is part of ongoing efforts made by the Civil Administration and the military to force Palestinians out of Area C. These efforts violate international humanitarian law, as they constitute forced transfer of protected Palestinian residents inside the occupied territory of the West Bank. This holds true whether the expulsion is carried out directly, by demolishing the homes of these residents, or indirectly, by creating impossible living conditions in the area that entail a constant threat, periodic displacements and draconian restrictions on the residents’ ability to support themselves.
"پلنگ سیاه" جان داد
 http://www.bergoiata.org/fe/felins/Enraged,%20Black%20Leopard.jpg
بخش دوّم
25 ژانویه 2016 میلادی
محمد حسیبی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آنچه در کادر زیر آمده در سرآغاز بخش اول این نوشتار آمده بود:
اشرف پهلوی خواهر دوقلو و فاسدترین عضو دربار پهلوی یکی دوهفته پیش نفس  فروبرد و برنیاورد. جزئیات زندگی مملو از فساد او را هر کس کم و بیش می داند.  مرگ او آنهم پس از مبتلا شدن به بیماری آلزایمر طی سالهای اخیر از اهمیتی برخوردار نیست که صاحب این قلم مطلبی در این رابطه بنویسد. دلیل نوشتن آن است  که برنامه سازان ساواکی سابق و نوکران کنونی امریکا و اسرائیل در کانالهای تلویزیونی معروف به لوس آنجلسی ضمن زاری نامه های خنده آور زبان به برشمردن سجایای اخلاقی و گفتار و کردار وطن دوستانه این زن فاسد و بزهکار گشوده اند!. در برابر سخنان بیجای این وطنفروشان باز مانده از دربار فاسد آریامهری لازم است که مختصری هم از صاحب این قلم در رابطه با مرگ وی ارائه گردد:
از عموم هموطنانی که با پیام ها و اظهار نظرهای خود نگارنده را به مناسبت نوشتن بخش اول این نوشتار مورد محبت قرار داده اند سپاسگزارم. در این میان دو تن نیز از میان لشگر شکست خورده سلطنت طلبان نیز مطابق معمول، نگارنده را با همان شیوه ساواک آریامهری نواخته بودند:
پیام دهنده اوّل، از طریق ای میل مستقیم اشارات کوتاه این نگارنده درباره اشرف پهلوی را "چوب زدن بر مرده " قلمداد نموده و با زبان هتاکی که شیوه مأموران شکنجه نظام آریامهری است با نگارنده روبرو شده است. تو گوئی اشرف در زمره افراد معمولی جامعه بوده است که کردارش تا قبل از مرگ موجبات آزار و اذیت فقط چند تن از اطرافیان را فراهم آورده نه بیشتر!. این زن هرزه به شرحی که از کتاب خاطرات خودش در بخش اول نوشته بودم آغازگر کودتای ننگین 28 مرداد 32 بوده است. او در رابطه با رساندن نامه ای به شاه چنین نوشته بود:

آنها توضیح دادند که اولین قدم بـــرای اجرای نقشه مورد نظر، یافتن وسیله کاملا مطمئنی است برای رساندن پیامی به شاه، و چون شخص حامل پیام بایست بسیار قابل اعتماد باشد تا هیــچ نوع امکانی برای درز کردن خبر وجود نداشته باشد، به فکر من افتاده اند.
اگر اشرف این مأموریت را در حالیکه توسط دولت زنده یاد مصدق بزرگ از ایران تبعید شده بود و گذرنامه قانونی برای رفتن به ایران در اختیار نداشت از انجام چنین مأموریتی سر باز می زد آیا شخص قابل اعتماد دیگری می توانستند بیابند؟ جواب منفی است. شخص قابل اعتماد دیگری که نمایندگان دو دولت انگلیس و امریکا بتوانند به وی اعتماد کنند به طور قطع وجود نداشت و چه بسا آن کودتا کلید نمی خورد. با این توضیح مختصر نه تنها می توان به ماهیت وجودی آن زن بدکاره و به میزان خیانتی که او به میلیونها تن از مردم ایران کرد پی برد، بلکه می توان با ماهیت وجودی و طرز تفکر وتلقی پیام دهنده اوّل نیز به آسانی پی برد. شرم بر آن زن هرزه و شرم بیشتر بر چنین پیام دهنده ای که نگارنده را بخاطر "چوب زدن بر این مرده " سرزنش می کند. مردم ایران خاطره تلخ کودتای 28 مرداد را از یاد نخواهد برد. نمونه دیگری از چوب زدن بر مرده را که پس از مرگ زاهدی بر سر زبانها بود محض اطلاع این پیام دهنده در زیر می آورم:
«زاهدی» مُرد، گور او گم باد
لانه‌ی مور و مار و کژدم باد
استخوانش به اسفل دَرَکات
بهر روز عذاب، هیزم باد
شاعر از بهر سال فوتش گفت
لَحَدش مستراح مردم باد!

پیام دهنده دوّم، نه مستقیم بلکه از طریق شخص ثالث پیامی نسبتا طولانی را به این نگارنده منتقل کرده است. او در سرآغاز پیام چنین نوشته است که:      
برای رفع هرگونه سوء تفاهم متذکر میشوم که این نوشته من کاملا به مسئولیت شخص خودم میباشد وکوچکترین ارتباطی با وابستگی و رابطه سیاسیم  با دیگران ندارد
این عالیجناب برای اینکه ثابت کند گماشته حقیر پیام دهنده اوّل نیست جمله بالا را نوشته است، وگرنه چه لزومی دارد کسی که مطلبی را می نویسد پافشاری به خرج دهد که " این نوشته من کاملا به مسئولیت شخص خودم میباشد وکوچکترین ارتباطی با وابستگی و رابطه سیاسیم  با دیگران ندارد.
مگر ممکن است کسی مطلبی بنویسد و خواننده آن مطلب تصوری به غیر ازاین داشته باشد که او آن مطلب را به مسئولیت شخص دیگری نوشته باشد؟ یا للعجب!
پرداختن به مطالب دومین پیام دهنده بیش از پرداختن به مطلب اولین پیام دهنده باعث اتلاف وقت خواهد بود. بر اینان حرجی نیست که خواری و زبونی را از نظام ایرانفروش آریامهری به ارث برده و به غیر ازاین هنری ندارند.
اکنون در زیر به بازنویسی بخشی از کتاب خاطرات آن زن فاسد، صفحه 248 به بعد ادامه می دهم تا لزوم چوب زدن بر این مرده بیش از پیش ثابت شود:
مرد آمریکائی یک شماره پروازهواپیمای ارفرانس به من داد و گفت که درست قبل از ساعت پرواز در فرودگاه اورلی حاضــــر     باشم تا بلیط را در آنجا به من بدهد.
وی سپس پرسید آیا کسی را در ایـــران دارم که بتوانم به او اعتمـاد کنـــم؟ من نام خانمــی را کـه از دوستانم بود به آنهـــا دادم.  کمــی بعــد خودم بـرای این خانــم یک تلگراف رمـز فرستادم و بـه او خبــر دادم که ممکن است به زودی به تهــران بیایم. تنهـا فــرد دیگری که از حرکت من باخبـر شد، مهــدی بــود. به او تلفن کردم و فقط گفتم کــه باید بــرای مدت کوتاهی از پاریس خارج بشوم.
دو روز بعــد در یک روز بارانی مردادماه، در حالی که کت و دامن خاکستر رنگی پوشیده بـودم و چمـدان کوچکـی در دستم  بــــود، به ترمینال خروجی فرودگاه اورلی رفتم. فــرا احساس کردم    که در آنجــا تنهــا نیستم. زیرا باربری به من نزدیک شد، چمــدان مرا گرفت و به من گفت کـــه به دنبال او بروم. نگاهــی دزدیده بـــه اطراف کــردم و متوجـــه شدم که عملا گـــروهی به دور من یک حلقـه حفاظتی تشکیل داده اند. پس از چند لحظـــه، توجــه مسافرین  دیگر نیز به این وضعیت جلب شد. از اشارات و زمـــزمه هایشان معلوم بـــود کــه سعی می کنند بفهمند چه خبر است.
به دنبال باربر از دری گذشتم و وارد دالان درازی شدم که در انتهای آن اتومبیلی در انتظـــار من بــود. سوار اتومبیل شدم و با آن مستقیما تا پلکان هواپیما رفتم. در آنجـــا به من کارت عبور داده  شد و پاکتی که بایست به برادرم برسانم. به مجردیکه در هــواپیما بر روی صندلی نشستم، متوجه دو مـــردی شدم که آشکارا مأمـــور حفاظت من بودند، یا بهتر بگــویم ، مأمور حفاظت پاکتی بودند که   با خـــود داشتم. هواپیما سر وقت پرواز کرد. من از اینکه هواپیما تأخیر نداشت احساس آرامش کـــردم، چـه در تهــران حکومت نظــامی برقرار بود و اگـــر پس از تاریکی به تهران می رسیدم ممکن بود وسیله ای برای رسیدن به منزل وجود نداشته باشد. در طـــول مدت هشت ساعت پـــرواز به تهــران پی در پی پرسشهائی در ذهنم مطرح می شد: اگر یکی از عمـال مصدق مرا در فرودگاه بشناسد، چه اتفــــاقی رخ خواهـد داد؟ اگــــر بازداشت بشوم، چــه می شود؟ چگونه ورود غیـــرقانونی خــــود را به ایــــران توجیه کنم – و به خصوص که در گــذرنامه من مــهر خـــروج از فرانسه نیز زده   نشده بود؟ اگـــــر مرا در فــرودگاه بگیرند، این نقشه به کلی به هم  می خورد، ممکن است یک فاجعـــه سیاسی بــه بار آیـد و مصـــدق   سلاح دیگری برای خلع شاه به دست بیاورد.
خـارج شدن از هـواپیــما در تهــــران، لحظـــه حساسی بود که هرگـــز از یاد نخواهم برد. به فکر خــــودم نبودم و بر جـــان خود نیز بیمناک نبودم، ولی هدف آنقـــدر مهــم بــبود کـه هنگام فرود آمدن از پلکان هواپیما از سر تا پا می لرزیدم. اولین کسی را کـــه دیدم        خانمی بود که برایش تلگراف مخابره کــرده بودم. به طـــرف من   آمـــد، بازویم را گرفت و خیلی عادی مـــرا از مسافرین دیگر که به طرف عمارت فرودگاه پیش می رفتند جدا ساخت. یک تاکسی در گوشه تاریکتر باند فرودگاه منتظـــر ما بـــود. البته فـــرا فهمیدم که این یک تاکسی معمولی نیست. چون به تاکسی ها اجازه نمی دادند روی باند بیایند. بعلاوه به نظـــر می رسید که راننده تاکسی دوست مرا خیلی خوب می شناسد.
این بار نیز بدون اینکه تشریفات گمرکی را به جای بیاورم از فــرودگاه خـارج شدم، و بازهم در تمام این مدت نفسم را در سینه      حبس کرده بودم. تصور نمی کنم که در آن فضای فشرده و پر از بیم و هراس داخل تاکسی، حتی ده کلمه هم بین ما سه نفر رد و            بدل شده باشد. چه حالا اگر کسی ما را می شناخت و ما را متوقف می کرد، هر سه نفرمان به سرنوشت وخیمی دچارمی شدیم. مرا مستقیم به منزل یکی از براذران ناتنی ام، در محوطه سعدآباد بردند. برادرم و همسرش به من خوش آمد گفتند. لیکن هیچ توضیحی بــرای این سفر غیــر منتظـــره نخواستند. به من گفتند  که حال شاه خوب است، ولــی اوضـــاع سیاسی در تهـــران بسیار متشنج، و اختلاف بین برادرم و مصدق به مراحل بحرانی رسیده است.
هنـــوز نیمساعت از ورودم نگذشته بود که خدمتکاری سراسیمه وارد اطاق شد و گفت کـــه فرماندار نظامی تهران می خواهد مرا ببیند. فرماندار نظامی وارد شده سلام نظامی داد و گفت: «والاحضرتا، ورود شما به تهـــران به نخست وزیر اطلاع  داده شده است. بدین سبب به هواپیمای ارفرانس دستور داده شده است که برای باز گرداندن شما از کشور در فرودگاه منتظـــــر بماند.»
اکنـــون کــه عملا به مقصـــد رسیده بودم، به هیچ وجه خیـــال نداشتم بـدون دیـدن برادرم و تسلیم پاکت بـه او، تهـــران را ترک    کنــــم. پس تصمیم گـرفتـم و دل بـه دریـا زدم و پیـه همـه چیـز را به تنم مالیدم و به او گفتم: «بـه اربابت بگـــو بـه جهنّــــم برود. من یک  ایرانیــم و تا زمانی که مایل باشم در کشورم اقامت خــــواهــم کــــرد. من بـه ایــــران بر گشته ام تا برای مخارج بیمارستان پسرم پــول تهیــه کنم. اگـــر می خواهیــد مـرا بازداشت کنید، بفـــرمائید، من اینجـــا هستم. ولــی او نمی تواند به من دستور بدهد کـــه مملکتم را ترک کنم.»
فـرمانـدار نظـــامی بـدون اینکه حــرفی بـزند، مـــرا تـرک کــرد. یکساعت بعــد دوبـاره بـرگشت و گفت: « مطالب شما را بـه          نخست وزیــر گفتم. بـه شـما اجـــازه داده است کـــه 24 ساعت در ایـران توقف داشته باشید – و نه بیشتر. بـه تمـــام دوائـــر دولتـــی نیــز دستور داده شده است که به شما در کلیــه مـوارد مـورد نظــرتان همـکاری کننــد. همچنین بـایـد از شما تقــاضا کنــم کـه ایـن خـــانـه را بـدون همـــراهـی اسکورت و گاردهائی که برایتــان در نظـــر گرفته شده است ترک نـکنیـــد. پس از 24 ساعت همین اسکورت شما را بــه فـــرودگاه خـــواهـد بـرد.» بـدیـن تـرتیب مـن رسما بازداشت شده بـــودم.
بایـد گفت کـه در این رویـاروئی با مصــدق مـن از یـک امتیـــاز کوچک برخوردار بــودم. حفاظت مجمــوعه کاخهــای سعـد آبـاد   اصولا به عهده افـــراد گارد شاهنشاهی بـــود که از دیرباز بـه شخـص شاه و خانواده سلطنتی وفادار بــوده انـد. فــرماندهی گارد شـاهنشـــاهــی نیز در ایـن زمان با سرهنگ نعمت الله نصیـــری، از افســران بسیار مطمئن گارد بـــود. پس از اینکه دستــور بازداشت من در خـــانه صادر شد، سربـازان ارتش ( به فرماندهی سرتیپ ریـاحـی، رئیس ستــاد مصــدق) عملا با تشکیل یک دایــره بیــرونی، گارد سلطنتی را محـــاصـره کردند. البته من می دانستم کـــه اگــر ایـن سربـازان بخواهند بـرای دستگیــری و اخـــراج اجبــاری مـن به وحوطه کاخ وارد شوند، بـا مقـاومت افــراد گارد روبـرو خـواهنــد شـد، از طــرف دیگــر تقریبا مطمئن بـودم کــه مصدــق هنـــوز برای چنین مبارزه مستقیمی بـا خـانـواده سلطنتی آمادگی ندارد.
عصــرهمانــروز ابـوالقاسـم امینی، وزیــر دربـار، کـه از ایادی مصدق بــود با شـاه ملاقات و او را قانع کـــرد کــه بــرای آرام ساختن مصــدق بهتـــر است شاه طــی یک بیـانیـه رسمی اعلام دارد کـه از ورود من بـه ایـــران – که با خطوط درشت در کلیه روزنـامـه ها چاپ شده بود – بـی اطلاع بـوده است.
علیرغم لحن تند ایـن اعلامیه، احساس من ایـن بــود که برادرم در ایـن زمینــه آزادی عمـل چنــدانی نداشته است. به علاوه مـن بـه ایــران رفتــه بــودم تا بـه او کمک کنم، نــه اینکه او را در وضعی قرار دهــم که مجبــور گــردد در شــرایـطـی نامساعد، بـه نفــع من و علیـــه مصــدق، اقــدام کنــد. از طــرف دیگــر ایـن مـوضـوع در طـی سـی و چهـار سال زندگیـم روشن شـده بـــود کــه شخصــا قــادر بـه حل مسائل خود هستم.
روز بعــد خدمتکاری خبـــر آورد کـه ملکه ثریا بعــد از ظهـر به باغچه پشت خانه ای کــه محل اقامت من در سعـدآباد بــود خـــواهد  آمـد. از پنجــره بیــرون را می پائیدم و بـه محــض اینکه زن برادرم را دیدم، به خارج رفتم و به سرعت پاکتی را کــه با خــود آورده بـــودم  بـه او دادم و بی درنگ به درون خانه بازگشتم. (هنــوزهم نمی توانم محتوای این پاکت سرنوشت ساز را فاش کنم). اقامت من در ایـــران   نه روز دیگــر به طول انجـــامید، ظــاهرا بـرای اینکه به مسائل مالی و شخصی خـــود رسیدگی کنم. 
ادامه دارد . . .

به یاد تراب حق شناس که همیشه زنده خواهد بود. خاطره تراب با عشق به آدمیت تنیده بود. او به راستی چراغی در ابدیت بود. ترانه چراغی برای ابدیت در زیر به یاد او تقدیم دوستدارانش باد.
Arian Band & Chris De Burgh - Dostet Daram - A Light For Eternity - ( The Words I Love You )

"پلنگ سیاه" جان داد
 http://www.bergoiata.org/fe/felins/Enraged,%20Black%20Leopard.jpg
بخش اول
17 ژانویه 2016 میلادی
محمد حسیبی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اشرف پهلوی خواهر دوقلو و فاسدترین عضو دربار پهلوی یکی دوهفته پیش نفس  فروبرد و برنیاورد. جزئیات زندگی مملو از فساد او را هر کس کم و بیش می داند.  مرگ او آنهم پس از مبتلا شدن به بیماری آلزایمر طی سالهای اخیر از اهمیتی برخوردار نیست که صاحب این قلم مطلبی در این رابطه بنویسد. دلیل نوشتن آن است  که برنامه سازان ساواکی سابق و نوکران کنونی امریکا و اسرائیل در کانالهای تلویزیونی معروف به لوس آنجلسی ضمن زاری نامه های خنده آور زبان به برشمردن سجایای اخلاقی و گفتار و کردار وطن دوستانه این زن فاسد و بزهکار گشوده اند!. در برابر سخنان بیجای این وطنفروشان باز مانده از دربار فاسد آریامهری لازم است که  مختصری هم از صاحب این قلم در رابطه با مرگ وی ارائه گردد:
توضیحی درباره لقب "پلنگ سیاه"
اشرف در چاپ دوم کتاب خود "من و برادرم" در رابطه با لقب  "پلنگ سیاه" از جمله در صفحه 18 چنین نگاشته است:
« بیست سال پیش روزنامه نویسان فرانسوی مرا "پلنگ سیاه" نامیده بودند. باید اعتراف کنم که چون این نام از پاره ای جهات با خلقیات من هم آهنگی دارد، از آن خوشم می آید. چه من مانند پلنگ، طبیعتی برآشفته و سرکش دارم و به خود متکی هستم. به دشواری می توانم در حضور دیگران آرامش خود را حفظ کنم و برخود مسلط شوم. اما راستش را بخواهید دلم می خواست چنگال پلنگ داشتم و با آن دشمنان وطنم را پاره پاره می کردم. من خوب می دانم که این دشمنان، بخصوص با توجه به حوادث اخیر، مرا موجودی بی رحم و بی گذشت معرفی کرده و شیطان صفتم خوانده اند. بدگویان و مفتریان مرا متهم به شرکت در قاچاق، جاسوسی، همکاری با مافیا(حتی فروش مواد مخدّر)، و عامل تمام دستگاههای اطلاعاتی و جاسوسی دنیا کرده اند.»
حال باید دید که آیا او "موجودی بی رحم و بی گذشت" بوده است یانه؟. آیا او "شیطان صفت" بوده است یانه؟ آیا او "شرکت در قاچاق، جاسوسی" داشته است یانه؟ آیا "همکاری با مافیا(حتی فروش مواد مخدّر)" داشته است یانه؟ و آیا او "عامل تمام دستگاههای اطلاعاتی و جاسوسی دنیا" بوده است یانه؟
 آنچه در زیر می آید پاسخی کوتاه به پرسش های بالا است:
  1. در همان سالهای آغازین ورود به امریکا در حومه شهر لس آنجلس می زیستم و به فعالیت های ضد آریامهری ادامه می دادم. در آن دوران هنوز انتشارات اینترنتی در اختیار عموم قرار نگرفته بود. در بحبوحه انقلاب 57 شبنامه ای در رابطه با انتشار عکس و خبری از اشرف پهلوی در روزنامه لموند فرانسه که آن را عینا گراور کرده بودم منتشر ساختم.  ]لموند عکس او را در حال مستی که در کوچه پس کوچه های پاریس در گل و لای ناشی از باران افتاده بود و لباس زیر او (شورت او) پاره شده بود همراه با خبر مربوطه منتشر کرده بود.[دوسه ماهی پس از انتشار این شبنامه دوبار، اول بار به دفتر کارم در لوس آنجلس صبح اول ژانویه دستبرد زدند و فقط دست نوشته هایم را ربوده بودند و پس از چندی به منزلم دستبرد زده شد که اینبار اسباب و اثاثه منزلم را ربودند. من گرفتار پنجه های خونریز " پلنگ سیاه "شده بودم و خود خبر نداشتم. وقتی که پلیس آن دزد را یافت نه در آغاز، بلکه در زمانی که برای او شکی باقی نمانده بود که بین 10 تا 15 سال به زندان خواهد افتاد حاضر به اقرار حقایق در برابر بخشش من شد. او چنین اقرار نمود که «والاحضرت اشرف به ایرج رستمی در لوس آنجلس دستور داده اند که قلم حسیبی را بشکند و دهانش را ببندد. ایرج رستمی هم وی را مأمور آزار و اذیت من کرده است. درباره ایرج رستمی جستجو کردم. معلوم شد وی در زمره کثیف ترین افراد ساواک بوده است که در خیابان چراغ گاز تهران به جاسوسی در میان صاحبان مشاغل به ویژه بین صنف لوازم یدکی اتوموبیل فروش مشغول بوده است. قبلا در این مورد به تفصیل نوشته و در برنامه های تلویزیونی خود نیز برای عموم گفته بودم. بنابراین لزومی ندارد اکنون بار دیگر به شرح جزئیات در این نوشتار بپردازم.
  2. در لس آنجلس با پسرعموی ثریا ملکه پیشین دربار پهلوی آشنا شدم. او که در زمان ثریا ساکن دربار بود داستانهای شرم آوری در رابطه با انواع فساد اشرف تعریف می کرد که به دلیل رعایت نزاکت نمی توانم همه را بازگو کنم. وی از جمله می گفت در سر میز شام صندلی اشرف و او روبروی هم قرار داشت. اشرف دائم پایش را از کفش در آورده و در پاچه شلوارش فرو می برده است. جریانهای قاچاق مواد مخدراز سوی اشرف را تعریف می کرد. او که با امیرهوشنگ دولّو نیز آشنا بود جریان قاچاق تریاک دولّو و اشرف را به تفصیل شرح می داد.
  3. پسرعموی ثریا دختر جوانی بنام الهه داشت که او به عقد ازدواج یکی از خوش تیپ ترین افراد دستگاه دولتی در زمان شاه در آمده بود. این جوان خوش تیپ تنها به الهه تعلق نداشت بلکه اجبارا بغل خواب اشرف نیز بود. اشرف دارای نوعی بیماری و سادیسم جنسی بود. هر مرد خوش تیپی را در مکانی می دید او را مجبور به هم خوابی با خود می کرد. برایش مهم نبود که آن مرد دارای همسر و خانواده ای است.

    اشرف در صفحه 244 چاپ دوم کتاب خود  "من و برادرم" چنین نوشته است:
           در تابستان 1332 یکنفر ایرانی که نمی توانم نامش را فاش کنم و بنابراین او را آقای ب خواهم نامید به من تلفن کرد و          گفت: پیامی فوری برایم دارد وقتـی باهـم ملاقات کردیـم، به من گفت کـه امریکا و انگلیس درباره وضع کنونی ایران بسیار   نگراننـد و نقشه ای برای حـل مسأله دارند که به نفـع شـاه خـواهد بود. او افزود که همکاری من برای عملی شدن این نقشه ضروری است. وقتی از جزئیات طرح پرسیدم، گفت که اگر بپذیرم با دو مرد، یکی آمریکائی و دیگری انگلیسی، که اسمشان را نمی تواند به من بگوید، ملاقات کنم، ایشان همه چیز را برایم توضیح     خواهند داد.
           از آنجا که آقای ب را خوب می شناختم، و از جــمله            می دانستم که وی دو گذرنامه دارد، یکی ایـرانــی و دیگـــری آمریکائی، و نیز با صاحبمنصبان عالیرتبه آمریکائی در تماس   است و به علاوه به علت آنکه به او اعتمــاد داشتم با این کار   موافقت کردم.
           هنـــوز 24 ساعت از این ملاقات نگذشته بــود که تلفن مجدد زنگ زد. این بار یک آمریکائی گوشــی را داشت و خــود را فقط دوست آقای ب معرفی کرد. وی از من خواست کــه ساعت چهار بعد از ظهر روز بعد به رستوران کاسکاد در بولونی بروم. وقتی سوآل کردم چگونه او را خواهم شناخت، گفت که او قیافه مـــرا   می شناسد و بدین جهت او با من تماس خواهد گرفت.
           روز بعد با تاکسی به رستوران مزبور رفتم. به مجرداینکه از در وارد شدم، دو مرد به طرف من آمدند و به گرمی با من سلام و علیک و احوالپرسی کردند چنانکه گوئی دوستانی قدیمی هستیم. سرمیزی نشستیم و دستور چای دادیم.
           با علم به اینکه برادرم در شرایط فوق العاده ناگوار و جدی به سر می برد، فوق العاده مشتاق بودم مطالب این آقایان را بشنوم. پس بدون مقدمه سوآل کردم «منظور آقایان چیست؟»
           مرد آمریکائی سزش را به علامت نفی تکان داد. «اینجا، نه، والاحضرت، برای گفتگو باید به جای دیگری برویم.»
           چایمان را خوردیم و مدتی را صرف گفتگوهای معمولی کردیم و سپس، شاید بیشتر به خاطر کسانی که احیانا ما را            می پائیدند، باهم به آپارتمانی واقع در محله مسکونی نزدیک        سن کلو رفتیم. وقتی وارد آپارتمان شدیم مرد آمریکائی به من      گفت که نماینده شخص جان فاستر دالس است، و آن مرد       انگلیسی هـم نمـاینــده وینستون چرچیل است کــه حزب         محافظه کارش اخیرا به قدرت رسیده است.
           وقتی این مطالب را شنیدم بی درنگ گفتم « بهتــرین درودهای مرا به آقای جان فاستر دالس برسانید. به او بگویید که مصدق همان غولی است که آمریکا او را از درون شیشه خارج ساخته است. و اینک که مسائلی برای شما به وجود آورده است، خوب می توانم درک کنم چرا می کوشید او را دوباره به داخل شیشه برگردانید» من متأسفانه این تمایل را دارم که حتی در              مواقع حساس سیاسی و دیپلماتیک نیـــز آنچــه را کــه به ذهنــم    می رسد به زبان می آورم. این عدم قابلیت خودداری غالبا برایم دردسر ایجاد کرده است، ولی در این مورد بخصوص هیچیک از آن دو از سخنانم نرنجیدند.
           مرد آمریکائی گفت: «من با شما موافقم و دقیقا به همین منظور است که ما اینجا آمده ایم تا برای مسأله مشترکمان راه حلی پیدا کنیم.» به من اطمینان داد که با خلوص نیت صحبت می کند    و اضافه کرد: «دستگاه اطلاعاتی ما به ما می گوید که شاه هنوز دربین مردم محبوبیت دارد. و با اینکه رئیس ستاد ارتش، تیمسار ریاحی، از مصدق پشتیبانی می کند، اکثریت افسران و سربازان به شاه وفادارند.»
           مرد انگلیسی که تا آن زمان تقریبا ساکت بود گفت «زمان عمل فرا رسیده است، ولی ما باید ازشما تقاضای کمک کنیم.     اگرشما این مأموریت را قبول کنید، می توانیم جزئیات برنامه را به شما بگوئیم.» او لحظه ای مکث کرد و سپس به سخنان خود ادامه داد: « چون ما از شما تقاضا می کنیم که عملا زندگی خود را به خطر بیندازید، چک سفیدی در اختیارتان قرار می دهیم تا هر مبلغی را که مایل باشید روی آن بنویسید
            این عبارت چون پتکی بر سرم فرود آمد و آن چنان مبهوت شدم که بقیه حرفهای آن مرد را نشنیدم. درست است که در آن   موقع پولی که داشتم بسیار ناچیز بود، اما پیشنهاد دریافت پول در برابر خدمتی که به کشورم کمک می کند، برایم غیرقابل تحمل  بـــود. پس به ایشان گفتم:« تصور نمی کنم ما یکدیگر را درست درک کرده باشیم، بنابراین موردی برای ادامه این بحث وجـــود ندارد. حالا، مرا با اتوموبیل بر می گردانید یا تاکسی صدا کنم؟»
           فردای آنروز یک سبد بسیار بزرگ گل برای من رسید      ولی کارتی با آن نبود. به دنبال سبد، آقای ب به ملاقات من آمد       و گفت آمده است تا از سوء تفـــاهمـــی که به وجــــود آمـــده معــذرت خواهی کند. او از من خواهش کرد که با آن دو ملاقات دیگری بکنم.
           این بار محل ملاقات، جاده ای در بوادوبولونی بود. به من گفته شده بود اتوموبیلی با رنگ و ساخت مشخص منتظر من خواهــد بود. مرا باردیگر به همان آپارتمان نزدیک سن کلو بردند. آقایان دوباره بحث را از سر گرفتند، ولی اینبار با احتیــاط و با توجه به اینکه مبادا چیزی بگویند که احساسات مرا جریحه دار سازد، آنها توضیح دادند که اولین قدم بـــرای اجرای نقشه مورد نظر، یافتن وسیله کاملا مطمئنی است برای رساندن پیامی به شاه، و چون شخص حامل پیام بایست بسیار قابل اعتماد باشد تا هیــچ نوع امکانی برای درز کردن خبر وجود نداشته باشد، به فکر من افتاده اند. در آن زمان انگلستان در ایران سفیر نداشت و طبیعتا این چنین مأموریتی می بایست خارج از مجاری معمول دیپلماسی آمریکا انجام بگیرد.
           پرسیدم: « آقایان آگاه هستند که من در تبعیدم و گذرنامه معتبری که بتوانم با آن به ایران وارد شوم ندارم؟»
           مرد آمریکائی گفت: « این جزئیات را به ما محول کنید. آیا حاضرید این کار را به خاطر برادرتان انجام بدهید؟»
           « البته کی می توانید مرا سوار هواپیما بکنید؟ »
    « پس فردا.»
    دروغکویان خود را با گفتار ضد و نقض لو می دهند. چنانکه در بالا ملاحظه شد اشرف در جائی که یک چک سفید به او می دهند تا هر مبلغی که می خواهد در آن بنویسد  لاف می زند که " این عبارت چون پتکی بر سرم فرود آمد و آن چنان مبهوت شدم که بقیه حرفهای آن مرد را نشنیدم. درست است که در آن   موقع پولی که داشتم بسیار ناچیز بود، اما پیشنهاد دریافت پول در برابر خدمتی که به کشورم کمک می کند، برایم غیرقابل تحمل  بـــود. هم او چنانکه در بالا می بینیم در کتاب خود نوشته است:
     مرد آمریکائی گفت: « این جزئیات را به ما محول کنید. آیا حاضرید این کار را به خاطر برادرتان انجام بدهید؟»
           « البته کی می توانید مرا سوار هواپیما بکنید؟ »
    « پس فردا.»       

    درباره این زن هرزه و این بخش از کتاب وی در آتیه نزدیک بیشتر خواهم نوشت.