dimanche 14 décembre 2014

ختنه یک دختربچه ده ساله مصری با حضور خانواده اش


Screen-Shot-2014-12-12-at-10.06.36-PM
جنایتی موسوم به ختنه زنان در برخی از کشورهای اسلامی تابع شریعت انجام میشود،در بیانیه مشترکی که سازمان بهداشت جهانی، یونیسف، یونسکو، حقوق بشر سازمان ملل متحد و سایر سازمان‌های وابسته به سازمان ملل علیه ناقص‌سازی زنان منتشر نموده‌اند صریحاً عنوان شده‌است که هیچ سود پزشکی برای ختنه زنان شناخته نشده‌است و در عوض مشخص شده‌است که این عمل برای دختران و زنان از بسیاری جهات مضر و خطرناک می‌باشد، تحقیقات نشان می‌دهد که مضرات ختنه زنان بیش از فواید پیشنهادی توسط طرفداران عمدتا مسلمان تابع شریعت آن است. 
در ۱۵ کشور آفریقایی ناقص‌سازی زنان و دختران ممنوع می‌باشد. در کشور مصر با وجود اینکه دولت ختنه زنان را از سال ۱۹۹۷ غیرقانونی اعلام کرده‌است (با درج استثنا برای برخی پزشکان)، همچنان در نقاط مختلف این کار انجام می‌شود و قربانیانی نیز بر جای می‌گذارد. مجلس شورای ملی مصر با تصویب قانون دیگری، در تاریخ ۷ ژوئن ۲۰۰۸ میلادی، ختنه زنان را به جز در «شرایط استثنایی» جرم به شمار آورد. برخی فعالان معترضند که درج عبارت «شرایط استثنایی» موجب کاهش تاثیر قانون و تفسیر آن خواهد شد.
در ویدئوی  زیر شاهد ختنه یک دختر بچه ده ساله  مصری هستیم که در یک مراسم به اصطلاح تشریفاتی چنین جنایتی را بر وی وارد میکنند ،خیلی دردناک و واقعا مشمئز کننده است.که برای چنین جنایتی جشن میگیرند و خوشحالی میکنند,ولی آن کودک عذاب میکشد .

گزارش تکاندهنده سازمان ملل از زاغه نشینی در ایران از هر ۴ ایرانی؛ یک نفر زاغه نشین

گزارش تکاندهنده سازمان ملل از زاغه نشینی در ایران
از هر ۴ ایرانی؛ یک نفر زاغه نشین

یک ماه پس از اعلام رقم کارتن خواب های شهر تهران که سردار قالیباف تعداد آنها را ۱۵ هزار نفر می داند، 
سازمان جهانی 

برنامه توسعه انسانی یا همان "برنامه عمل" سازمان ملل در گزارش سالانه اش آماری درباره ایران منتشر
 کرده که نشان 
می دهد ۲۵ درصد ایرانیان در زاغه ها زندگی می کنند؛خبری که با وجود عدم اعلام دقیق نرخ "خط فقر"، با 
گفته های 

چندی پیش وزیر اقتصاد که اعلام کرده بود ۳۱ درصد از مردم ایران به زیر خ...ط فقر سقوط کرده اند، همخوانی دارد.



در گزارش سال ۲۰۱۴ سازمان توسعه انسانی سازمان ملل اعلام شده است که ایران در حال حاضر با پدیده زاغه نشینی 
دست به گریبان است و ۲۵.۱ درصد از جمعیت ایران در زاغه ها زندگی می کنند.

این رقم با توجه به جمعیت ۷۷ میلیونی ایران بدین معناست که از هر ۴ ایرانی، یکی در زاغه ها زندگی می کند و از شرایط 
وخیم اقتصادی و غذایی و بهداشتی رنج می برد.با توجه به این گزارش، رسانه های داخلی درباره دیگر شاخص های 

توسعه انسانی در ایران نیز نوشته اند: "در شاخص محیط زیست، سرانه انتشار دی اکسیدکربن ایران ۷.۶۸ تن است. 
طبق بررسیUNDP، ۹۹.۵۲ درصد از منابع انرژی اصلی ایرانی ها، سوخت های فسیلی است. همین طور، براساس این

 گزارش، ۱۹.۶ درصد از منابع طبیعی ایران در سال ۲۰۱۴ کاهش پیدا کرده است. البته ۶.۸ درصد از مساحت کل زمین 
ایران، منطقه جنگلی است. اما طبق آن چیزی که سازمان جهانی برنامه توسعه انسانی اعلام کرده،

۶۷.۸۵ درصد از کل

منابع آب تجدید پذیر ایران برداشت می شود. علاوه بر این، تعداد مرگ و میر ایرانی ها براثر بلایای طبیعی هرسال در هر یک میلیون نفر،

۱.۸ نفر تخمین زده شده است".

Atlantic Council : l’officine de propagande de l’OTAN In

Atlantic Council : l’officine de propagande de l’OTAN

In Articles on 10 novembre 2014 at 2 h 04 min
Fondé en 1961, l’Atlantic Council (Conseil de l’Atlantique) se proclame « cercle de réflexion atlantiste influent auprès de l’OTAN« . L’Atlantic Council publie des documents favorables à la coopération transatlantique et internationale. Il déclare encourager ainsi le libre-échange entre les deux continents et, dans une moindre mesure, avec le reste du monde.
atlanticcouncil
« Idées, Influence, Impact. » Thinktank ou machine de guerre?
Selon sa charte, l’Atlantic Council est, depuis sa création, une institution non partisane, avec des membres modérés des deux tendances « gauche et droite ». En dépit de ses connexions, le Conseil se dit indépendant du gouvernement des États-Unis et de l’OTAN.
A / Qui sont ses intervenants ?
imgres
Zbigniew Brzezinski, grand stratège néocon.
Très présent sur ce forum, Zbigniew Brzezinski est le géostratège qui a conseillé les présidents Jimmy Carter, George W. Bush et Barack Obama. L’Atlantic Council offre à Zbigniew Brzezinski une tribune permanente, lui permettant par exemple de rabâcher sans relâche son couplet favori du moment : « il est dans l’intérêt des américains que l’occident arme l’Ukraine« .
Le fait que le gouvernement de Kiev utilise des groupes paramilitaires ouvertement néo-nazis comme le bataillon Azov ne gêne absolument pas cet « accro » à la domination mondiale qui parfois ne masque même pas ses intentions. En 1998, lors d’une conférence, Brezinski déclarait : « 
@AtlanticCouncil_pouroshenko_-_Recherche_sur_Twitter_-_2014-11-09_16.03.14
Le président Ukrainien remercie l’AtlanticCouncil et précise qu’il vaincra à l’aide de son soutient.
L’Ukraine constitue l’enjeu essentiel [pour soumettre l’Eurasie] […]. Si l’occident devait choisir entre une Ukraine démocratique et une Ukraine indépendante, ce sont les intérêts stratégiques et non des considérations démocratiques qui devront déterminer notre position. » Dans un entretien accordé au Nouvel Observateuren janvier de la même année (1998), Brzezinski explique « Pourquoi et comment il a financé Ben Laden en Afghanistan« .
Une discussion filmée entre deux invités de l’Atlantic Council nous éclaire davantage : le sénateur démocrate Chris Murphy et le sénateur républicain John McCain débattent sur le thème du jour « le rôle des États-Unis dans la sécurité européenne« . Et quand John McCain s’intéresse à notre sécurité, cela devient vraiment préoccupant. Rappelons en effet qu’il ne fut pas gêné de s’afficher avec Oleh Tyahnybok, le néo-nazi ukrainien. Et le même McCain soutenait en 2011 les rebelles deLibye et en 2013 ceux de Syrie. Résultat : Partout les islamistes sont les nouveaux maîtres de la Libye, et les djihadistes ont même désormais leur Etat à cheval entre la Syrie et l’Irak.

Anders Fogh Rasmussen est également très présent dans les dossiers et conférences de l’Atlantic Council. Ancien premier ministre Danois, Anders Fogh Rasmussen a fortement soutenu dans la « période Bush » la guerre en Irak de 2003. Rasmussen affirmait « L’Irak a des armes de destruction massive. Ce n’est pas quelque chose que nous pensons, c’est quelque chose que nous savons. » Toutefois une contrevérité, même de ce calibre, ne l’a pas empêché de devenir le 12ème secrétaire général de l’OTAN (du 1er août 2009 au 1er octobre 2014).
En Avril 2014, l’ex maoïste, ex Premier ministre du Portugal et 11ème président de la Commission européenne José Manuel Barroso, s’est déplacé à Washington pour recevoirle Prix du Leadership 2014 de l’Atlantic Council. Une distinction qui peut s’expliquer par le fait qu’un an auparavant, Barroso l’ultra- libéral avait relancé le Marché transatlantique, vaste espace économique, politique et militaire dominé par les Etats-Unis. Mme Clinton avait qualifié ce projet d’ « OTAN économique ».
B / A quoi ressemblent les débats organisés par l’Atlantic Council ?
L’une des spécialités de l’Atlantic Council est la mise en place de tables rondes qui ont actuellement pour objectif de convaincre de la permanence du leadership des États-Unis dans un monde souvent qualifié de « post-occidental ».
ByGFOzACQAE2FoX
Prix du meilleur citoyen global, parmis les nominés: Shimon Peres, président d’Israël ou encore Petro Poroshenko, président d’Ukraine
Ces rencontres réunissent un panel de représentants des gouvernements des affaires et de la sphère politico-médiatique. Par exemple : « Macro-tendances 2030 : les États-Unis pourront-ils rester leader dans un monde post-occidental ? » Pour animer ce débat, une directrice de la Fondation Bertelsmann à Washington DC, Annette Heuser, un néocons historique, Robert Kagan, chef de file des néo-conservateurs et cofondateur avec William Kristol du think tank « Project for the New American Century » (PNAC), et pour parfaire le tout, Moisés Naí, Directeur exécutif du FMI, fabricant de misère comme l’a montré John Paul Kampfner pour la BBC. Moisés Naím est également chroniqueur pour de nombreux journaux dont El Pais, The New York Times et Slate en France. Naím est enfin membre du conseil d’administration de la « Dotation nationale en faveur de la Démocratie » (NED, National Endowment for Democracy), une fondation financée par le gouvernement américain. Un des fondateurs de la NED, Allen Weinstein, expliquait auWashington Post que « bien des choses qu’ils [à la NED] faisaient maintenant étaient faites clandestinement par la CIA 25 ans auparavant »
Autres intervenants sur ce fil de discussion du site de l’Atlantic Council, cette fois consacré au droit maritime, nous retrouvons entre autres Leon Panetta, Directeur de la CIA et ancien secrétaire général de la Maison Blanche sous Bill Clinton, John Negroponte, ambassadeur américain qui soutenait secrètement les Escadrons de la mort au Honduras, Bruce Josten de la Chambre de Commerce américaine, et enfin Martin J. Durbin de l’American Petroleum Institute.
De facto ces « dialogues » n’ont rien de démocratique. Il n’y a pas le moindre débat contradictoire à l’Atlantic Council, seulement des recherches de convergences d’intérêts entre lobbyistes cumulards qui partagent des points de vue similaires sur la plupart des questions d’ordre économique ou géostratégique.
En substance, la préoccupation principale de ces échanges peut se résumer en deux points :
  1. Les Etats-Unis sont en train de perdre leur leadership et tout doit être mis en oeuvre pour récupérer la première place.
  2. Pour y parvenir, il est primordial de favoriser au maximum la réduction de la réglementation financière sur les sociétés transnationales.
C / Qui sont les directeurs et les directeurs honorifiques de l’Atlantic Council ?
Parmi un parterre bien choisi de fonctionnaires de l’armée américaine, d’affairistes ou bien de professionnels des médias, il semble instructif de dégager quelques personnalités et de relater certains de leurs faits d’armes qui indéniablement confirment le caractère cynique et suprémaciste de l’Atlantic Council.
Kissinger, Baker, Albright, Powell, Clinton et Kerry.
Henry Kissinger, pour qui « Les grandes puissances n’ont pas de principes, seulement des intérêts ». En parfait accord avec sa logique, alors qu’il était Secrétaire d’Etat, il confessa entre autre à Nixon : « Aussi désagréables que soient ses actes, le gouvernement de Pinochet est meilleur pour nous que ne l’était Allende« .
Madeleine Albright, Secrétaire d’Etat sous Clinton, protégea certains criminels alliés à l’OTAN durant la guerre de Yougoslavie. Dans la même période, elle justifia publiquement la mort de 500 000 enfants irakiens par embargo.
Colin Powell, secrétaire d’Etat de l’administration Bush, prononça à l’ONU un discours sur les armes de destruction massive en Irak. Les « preuves » qu’il avançait se sont révélées fausses, mais ce rapport servit de prétexte à Bush pour envahir l’Irak.
Condoleezza Rice fut aussi secrétaire d’État sous les deux mandats de George W. Bush. Rice fait également partie de plusieurs conseils d’administration, dont celui du pétrolier Chevron. En avril 2014, sa nomination chez l’un des acteurs majeurs du stockage de données en ligne Dropbox occasionna une polémique.
Wesley Clark, ancien général des Forces armées des États-Unis, fut chargé de diriger l’opération « Allied Force » (78 jours de bombardements sur l’ex Yougoslavie). Wesley Clark fut le conseiller militaire d’Hillary Clinton pour la primaire démocrate de 2008.
1409786443942_wps_4_Former_Secretaries_of_Sta
H. Kissinger et J. Baker. Malgré leurs 91 et 84 ans ils restent des éléments clés de la politique étrangère des USA.
James Baker, chef de cabinet de Reagan, directeur de campagne puis secrétaire d’état de GH Bush, conseillé juridique de GW Bush pour faire annuler la victoire d’Al Gore , conseiller du groupe Carlyle et président d’une commission sur l’Irak il prôna le maintient des USA en Irak.Très actif et pro-guerre sur les fronts Syrien et Ukrainien de l’impérialisme US.
Frank C. Carlucci, ex directeur de la CIA, deviendra directeur du Carlyle Group, une société qui unissait par de multiples intérêts les familles Bush et Ben Laden.
Robert M. Gates, directeur de la CIA lui aussi, deviendra secrétaire à la Défense des États-Unis sous la présidence de Bush et conservera son poste sous Obama. Dans les années 1980, il fut impliqué dans le scandale Iran-Contra.
D / Qui finance l’Atlantic Council ?
« L’Atlantic Council exprime sa gratitude envers les fondations privées, les agences US et étrangères, les entreprises et les personnalités qui le soutiennent. Ces soutiens permettent au Conseil de mettre en oeuvre une propagande de qualité et de produire des analyses régulières, entérinant par là-même la poursuite de sa mission« . Atlantic Council Supporters.
Nous pouvons dégager six catégories de pourvoyeurs de fonds : l’Industrie de l’armement (essentiellement aéronautique et spatiale), le pétrole et l’énergie, la finance internationale, les médias et la communication, les Départements d’Etat américains, et les gouvernements.
SPONSORS
Quelques uns des sponsors : multinationales de l’armement, de l’énergie, de la finance ou encore des médias…
1 L’industrie de l’armement
Airbus Group, Lagardère et Daimler sont très présents dans le secteur aéronautique civil et militaire. Safran est un grand groupe industriel et technologique français très actif sur les marchés civils, militaires et spatiaux. Thales est spécialisé dans l’aérospatial et la défense. Avascent est une entreprise au service de la défense et de l’aéronautique.Sikorsky Aircraft Corporation est un constructeur américain d’avions et d’hélicoptères. Qineti est une multinationale britannique spécialisée dans le domaine de la défense.MDPA Missiles Systèmes est un sous-traitant d’Airbus GroupATK est une entreprise américaine jouant un rôle majeur dans les secteurs de l’armement. Textron est une entreprise américaine du secteur de l’aéronautique et de la défense, comme Raytheonspécialisée elle dans les domaines des systèmes de défense et l’électronique. ANA All Nippon Airways est une compagnie aérienne japonaise partenaire à la fois de Boeing et d’AirbusLockheed Martin est la première entreprise américaine et mondiale de défense et de sécurité. Leidos travaille avec le ministère américain de la Défense, et le constructeur automobile suédois Saab est aussi un constructeur aéronautique militaire et civil.
2 Le pétrole et l’énergie
Chevron Corporation est la deuxième compagnie pétrolière des États-Unis. Grupa Lotos SA est une holding pétrolière semi-publique polonaise. ENI est la société nationale italienne des hydrocarbures. Areva est une multinationale française du secteur de l’énergie. General Electric est un conglomérat américano-canadien qui opère aussi dans le domaine de l’énergie.
3 La finance Internationale
Bank of AmericaMerrill Lynch sont des banques d’investissement. Kulczyk Investments SA est une société d’investissement internationale. Barclays Capital est une banque d’investissement britannique. Blackstone est une banque d’investissement américaine et un important gestionnaire de hedgefunds. Intesa Sanpaolo est une banque italienne. MCB est la quatrième plus grande banque du Pakistan. Nous remarquons encore la banque Rockefeller Financial (groupe Rockefeller), la Banque Royale du Canada, et Kirkland & Ellis LLP qui est une société internationale d’avocats d’affaires. Enfin la Deutsche Bank est la plus importante banque d’affaire allemande.
4 Les médias et la communication
Thomson Reuters est une agence de presse canadienne, Orange Pologne est le principal opérateur polonais de télécommunications, Bloomberg LP est un groupe financier américain spécialisé dans les services aux professionnels des marchés financiers. Tenir Ihlas est une agence de nouvelles turque. Bertelsmann est représenté au sein de l’Atlantic Council par sa « fondation Bertelsmann » connue pour promouvoir les idées néolibérales. Le groupe allemand Bertelsmann est l’un des premiers groupes de presse européen. Century Fox est l’une des plus grandes sociétés de production cinématographique US. IBM est une multinationale présente dans les domaines liés au matériel informatique et leurs réseaux, et Microsoft est la première entreprise mondiale d’informatique et de micro-informatique.
5 Les Départements d’Etat américains
Département de l’énergie des USA, Département de l’Armée de l’Air des USA (US AIR FORCE), Département de la Marine des USA (US NAVY), Conseil du Renseignement national des USA, Département d’État des USA (Ministère des Affaires étrangères).
6 Les gouvernements
Canada – Commission européenne – Emirats Arabes Unis – Estonie – Géorgie – Grande-Bretagne – Hongrie – Irlande du Nord – Koweït – Lettonie – Lituanie – Luxembourg – Macédoine-Monténégro – République slovaque – République tchèque – Singapour – Taipei.
E / L’Atlantic Council en France
1 Nicholas Dungan, un homme d’influence
Dugan, sur les plateaux de France24 et BFM, présenté comme « expert » des USA à l’IRIS
Nicholas Dungan est le principal représentant de l’Atlantic Council sur les plateaux de la télévision française. En 2013, l’employé de la CIA et de la NSA, Edward Snowden révèle que les services secrets américains espionnent les européens dans des proportions considérables, un dossier très embarrassant pour les États-Unis qui s’apprêtent à ouvrir les négociations sur le traité de libre échange avec l’UE. SurFrance 24, Dungan revient sur les révélations de Snowden. Si dans un premier temps il souligne l’aspect néfaste de cette affaire en termes d’image, très vite il fustige la démarche de Snowden en proférant que celui-ci a violé la loi et il invoque la lutte contre le terrorisme pour minimiser l’attitude étasunienne. En fait, il nous ressert un argument qui, aujourd’hui encore chargé d’émotion, se suffit à lui-même, mais qui avant tout ici permet de se débarrasser des questions embarrassantes : « Il faut comprendre qu’aux États-Unis, on ne s’est par remis des attentats du 11 septembre 2001. » (Les Etats-Unis n’ont jamais cessé d’espionner la France). Dungan conclura son intervention en affirmant que l’ensemble des pays européens veulent ce traité de libre échange… Rappelons qu’en 2014, année des élections européennes, 55 % des Français n’ont jamais entendu parler de ce traité.
new-french-american-logo1
Le politologue Nicolas Dungan est membre de la Chatham House, une société savante britannique ultra droitière qui accueille des conférenciers influents : Christine Lagarde, Madeleine Albright, Ellen Johnson Sirleaf, Abdullah Gül, Anders Fogh Rasmussen, Herman Van Rompuy… Nicholas Dungan est également Conseiller spécial à l’IRIS qui est dirigé par le journaliste Pascal Boniface, mais surtout Nicholas Dungan est un ex-Président de la French American Foundation, un Cheval de Troie du libéralisme américain dans la société française qui compte parmi ses anciens disciples, communément appelés « Young Leaders », une ribambelle de journalistes et de personnages politiques français de droite comme de gauche.
2 Les parutions de l’Atlantic Council influencent-elles les opinions françaises ?
pressenationale
Cliquez pour voir des exemples d’informations distillées par l’Atlantic Council dans les médias français.
Avec le temps, l’Atlantic Council s’est imposé dans les médias français comme une référence en matière d’économie et de politique internationale. Aussi il est très courant que des journaux tels que Le MondeLe Point, ouLe Figaro utilisent les analyses de l’Atlantic Council. Et même davantage : il y a une véritable « interaction » entre la presse occidentale et l’Atlantic Council qui à son tour reprend les chroniques du Monde, du Figaro, mais aussi du quotidien économique et financier britanniqueFinancial Times, ou encore de l’hebdomadaire néoconservateur The Weekly Standard. Finalement, dans sa grande majorité, la presse de masse française a un lien direct avec l’Atlantic Council qui peut poursuivre ainsi sans trop d’embarras son entreprise à marche forcée d’ « OTANisation des esprits ».
L’Atlantic Council, qui a également pour vocation d’influer par une orientation des débats et discours toujours favorable aux intérêts américains, dispose depuis 2008 de son propre réseau de « jeunes leaders ». En 2009, l’Atlantic Council organisa à Strasbourgune conférence des jeunes atlantistes. A l’ordre du jour « comment inculquer la paix et la sécurité dans le monde ? » Difficile de faire plus grotesque quand on sait que le discours d’ouverture fut prononcé par… Bernard-Henri Lévy, le « philosophe » va-t-en-guerre qui sponsorise une nouvelle guerre « humanitaire » ou « démocratique » tous les six mois.
Enfin l’Atlantic Council distille un nombre considérable de rapports qui très fréquemment servent de supports techniques à certaines institutions françaises comme par exemple le Consulat Général de France, ou bien l’Etat-major des armées, ou encore l’Institut de Recherche Stratégique de l’École Militaire.
Conclusion
L’Atlantic Council est un lobby qui regroupe en son sein une multitude d’anciens secrétaires d’Etat américains, et il entretient des liens étroits avec l’état américain. L’Atlantic Council est financé par des états et des multinationales qui engrangent des bénéfices colossaux dans les secteurs liés directement ou indirectement à la guerre. Véritable bélier au service des guerres sous faux prétextes, (Yougoslavie, Afghanistan, Irak, Libye), l’Atlantic Council est la représentation parfaite du réseau de propagande efficace et moderne qui réunit les plus hauts niveaux des différents pouvoirs (politiques, médiatiques, financiers, administratifs et militaires). L’OTAN possède avec l’Atlantic Council un outil idéal pouvant convaincre du bien-fondé de ses actions un public très large du fait des différentes apparences de ses mandataires. Ces propagandistes ont un autre avantage, celui de communiquer sans jamais avoir en face le moindre contradicteur.
Il s’agit du 1er article d’une série de quatre billets sur l’OTAN

Share this:

قتلگاه سعیدی سیرجانی: «منزل آرام و مجلل در شمال شهر تهران»

قتلگاه سعیدی سیرجانی: «منزل آرام و مجلل در شمال شهر تهران»
فیروز نجومی
 

شواهد همه حاکی از آنست که سعیدی سیرجانی در زیر پنجه تیز ولی فقیه، جان بجان آفرین تسلیم کرده است. با این وجود، حکومت مقدس اسلامی، در حالیکه از آستینش قطره قطره خون میچکید، علت مرگ او را "عارضه قلبی" اعلام نمود. این یک تهمت از سر مخالفت با رژیم آیت الله ها نیست. درست است، شاهدی وجود ندارد که با چشمان خود پاره پاره شدن سعیدی سیرجانی را در زیر چنگال فقیه مشاهده کرده باشد. نتیجه جز این چیزی دیگری نیست اگر به قرائن رجوع شود. چرا که در عدالتخانه رژیم ولایت، شاهدی، وکیلی و یا وصی ای وجود ندارد، بویژه اگر جرم جنایی و یا حقوقی نباشد، یعنی که جرم اگر "سیاسی " و مجرم دانا و بینا، آزاده و رها یافته، باشد. مجرم سیاسی، ناگهان نیست و ناپدید میشود، خفته و خاموش. او محکوم است قبل از ورودش به عدالتخانه اسلامی.  از محکوم دیگر بچشم نخورد، نشانی یا رد پایی. سعیدی سیرجانی را 9  ماه به بند کشید فقیه، حتی زمانیکه خون در رگهایش از جریان باز ایستاد، چشم کسی به پیکر بی جان او نیفتاد. فقیه او را به اسارت در آورد، خون او را آشامید و سپس او را بخاک سپرد. آنگاه عدالت اسلامی در تاریخ بشر درخشیدن بر گرفت.
بر سعیدی سیرجانی در دست «بازجوی عزیز» چه گذشته است کمتر کسی چیزی میداند. تنها شاهدی که وجود دارد خود متهم بجرم و جنایت است. تنها اوست که میتواند بجرم و جنایت خود شهادت دهد. در رژیم فقاهتی مجرم به گناه خود "اعتراف" میکند و در نتیجه هر نیازی برای جمع آوری اسناد و مدارک و شهود زنده برای اثبات جرم را از میان بر میدارد. در جرایان اخذ اعتراف است که متهم هم شاهد خویش میشود و بر گناه خود شهادت میدهد و هم شاهد بازجو و دستگاه بازجویی، و انصاف و عدالت بازجو، بخشش و بزرگواری، مهربانی و خوش خلقی او را مورد تایید و تصدیق قرار میدهد. بعبارت دیگر، در بارگاه عدالت و انصاف اسلام، نقش شاهد را محکوم بازی میکند. بر محکومیت خود شهادت میدهد و خود را شیطان و تبهکار معرفی میکند و  روال بازجویی را بسی بسیار نرم و مسرت بخش نموده و بازجو را فرشته ای مقدس و مهربان  که متهم را توبه داده و به سوی "راه مستقیم،" "راه رستگاری" هدایت کرده است.  پس سپاس از بازجو یک امر طبیعی و ضروریست، همچنانکه سعیدی سیرجانی در نامه به بازجوی خود، با افزودن "عزیز " قدر بازجو را بجا آورد، در حالیکه حکایت دیگری هم نقل کند، بطنز و برمز، حکایت پرپر زدن پرنده ای نهیف در چنگال پر قدرت عقابی بس بسیار بلند پرواز.
آنچه از سعیدی سیرجانی، از دوران اسارتش در چنگال رژم ولایت بجای مانده است، یک "اعترافنامه" است و چند "مصاحبه." اولی نامه است به "بازجوی عزیز" که در آن سعیدی سیرجانی بگناهان و جرائم خود اعتراف و از کردار و پندار خود اظهار پشیمانی میکند. یکی از مصاحبه هایی که با او انجام شده است بر خلاف تصور عمومی نه در زندان و یا شکنجه گاه بلکه بقول ارگان تف لیس رژیم آیت الله ها، روزنامه جمهوری اسلامی، "در منزل مجلل و آرام در شهر تهران" انجام گرفته است- یکی از همان منزل ها که اخیرا لو رفت ، چنانکه گویی سعیدی سیرجانی به میهمانی ولی فقیه بود. از بخت بد پای سعیدی سیرجانی حتی به زندان اوین هم نرسید.
 این اعترافنامه و مصاحبه خود یکی از صدها قرائن دیگر است که شهادت دهد  بر دستهای آلوده ولی فقیه بخون سعیدی سیرجانی. که سندی ست معتبر و تاریخی  بر جنایت و خیانت رژیم آیت الله برهبری ولایت. در آن شکی نیست که تاریخ به محکومیت فقاهت شهادت میدهد، اما، نه بواسطه آنچه سعیدی سیرجانی در این اعترافنامه و مصاحبه ایراد کرده است بلکه بعکس بواسطه آنچه نگفته و بزبان نیاورده است. حقیقت در آنچیزیست که سعیدی سیرجانی نمیگوید. چرا که آنچه میگوید غیرقابل باوراست. بعنوان مثال کیست که نداند عبارت "بازجوی عزیز" یک گزاره باور نکردنی ست. سیرجانی با این عبارت در واقع خصلت نیک دژخیم خود را می ستاید
سعیدی سیرجانی بجای آنکه از درد و رنج اسارت و تحقیر و توهین بنالد، چنان سخن میراند گویی که بهشت را با چشمان خویش مشاهده نموده است، گویی که اخذاعتراف بوسیله بازجو نه تنها با خشونت و شکنجه و تحقیر در نیامیخته بوده است بلکه با "مهمانوازیها" و "پذیرایی های دلسوزانه " بازجوی عزیز توام بوده است. سعیدی سیرجانی شهادت میدهد که رفتار و گفتار و بازجوی عزیز آنقدر انسانی و الهی و از سر تقوا بوده است که او را از ملاقات با نزدیکترین فرد خانواده بی نیاز ساخته است. افراد ثانی و وکیل و وصی که دیگر جای خود دارند.  
باین دلیل، یعنی بدلیل ایراد سخنان غیر قابل باور، نامه سعیدی سیرجانی به بازجوی عزیز پس از انتشار در مطبوعات بزودی از یک اعترافنامه به یک کیفرخواست علیه رژیم فقاهتی تبدیل میشود.. نامه به بازجوی عزیز چهره خشونتبار رژیم را لخت و عریان میسازد. بمنظور پوشاندن چهره کریه بازجوی عزیز و تصحیح اشتباهات خود ، رژیم مجددا دست به یک صحنه آرائی دیگر میزند. اما اینبار رژیم قلم را از دست سعیدی سیرجانی خارج مینماید بآن امید که اعتراف شفاهی و زنده  وی شک و تردیدی در اصالت و حقیقی بودن اعترافات او بجای نگذارد. بدین لحاظ، بایزجوی عزیز،  خبرنگار روزنامه جمهور اسلامی، ارگان نظام را برای مصاحبه با او به شکنجه گاه سعیدی سیرجانی، به "منزل مجلل و آرام شمال شهر تهران" گسیل میدارد.
اما، کیست که مصاحبه سعیدی سیرجانی را با روزنامه جمهوری اسلامی بخواند و نفهمد که آنچه میخواند نه یک مصاحبه بلکه بخشی ست از محاکمه در دادگاه مقدس اسلامی، دادگاهی که در آن حقیقت آشکار است: مجرم قبل از ورودش بدادگاه شناسایی و محکوم شده است. تا کنون یک بیگناه از دروازه های دادگاه های نظام، قدم ببیرون ننهاده است. چه دلیلی دارد که باور کنیم سعیدی سیرجانی یکبار دیگر نسیم آزادی را احساس میکرد و بخانواده باز میگشت و فرهنگ وطن را بازسازی مینمود. در حکومت اسلامی، دادگاه در جستجوی حقیقت نیست، که گناه چیست و گناهکار کیست- چون خود را مالک انحصاری حقیقت میداند- بلکه در پی افشای شیطان  و شیطان زده است و شناسائی منحرف و خدا ناشناس. در این دادگاه است که سعیدی سیرجانی محاکمه و محکوم میشود. بهمین دلیل متن مصاحبه نه در زمان حیاط سعیدی سیرجانی بلکه در زمانی چاپ میشود که او تحت شکنجه در آن منزل آرام رخت از این جهان بر بسته و رضایت و خشنودی، خداوند یکتا و یگانه، الله، حاصل آمده است.
مسئوول روزنامه جمهوری اسلامی در مطلب «اشاره» که بعنوان مقدمه ای بر مصاحبه با سعیدی سیرجانی نگاشته است، خود صریحا اعلام میکند که مصاحبه را با سعیدی سیرجانی بدان دلیل براه انداخته اند که سوء  ظن هایی که در نتیجه انتشار نامه به "بازجوی عزیز" بوجود آمده است بر طرف سازد. وی مطلب اشاره را چنین میگشاید:
"بازداشت علی اکبر سعیدی سیرجانی در اسفند ماه سال گذشته، گمانه زنی هایی را در جمع مدعیان هواداری از او در داخل و خارج از کشور بر انگیخت که در مجموع چیزی بیش از همان گمانه زنی نبود. هنگامی که نوشته های پس از بازداشت او، در مطبوعات داخلی بچاپ رسید، و او از طریق این نوشته ها بگناهان خود اعتراف کرد، بازهم همسرایان، همان گمانه زنی ها را تکرار کردند."
نویسنده مطلب اشاره، ضمن متهم ساختن روشنفکران به "برج عاج نشینی " ، "زندگی در عالم تخیل " و "عدم درک واقعیت، " اظهار میدارد که اینبار نمیتوان اعترافات سعیدی سیرجانی را باور نکرد. چرا که بنا بر گزارش وی، مصاحبه در شرایطی "آزاد"  و محیطی مرفه و گرم  و یا بقول مصاحبه کننده "منزل مجلل و آرام" بسر میبرد. البته مهم نیست که سعیدی سیرجانی بازداشت شده است و در بازداشتگاه بسر میرد. آیا میشود در منزلی مجلل و آرام ، کسی رنج بکشد و مورد اذیت و آزار و تحقیر و توهین قرار گیرد؟ زندگی در اینمنزل مجلل را زندان، شکنجه گاه و اسارتگاه خواندن میتواند چیزی جز گمانه زنی های روشنفکران برج عاج نشینباشد؟ این چیزی نیست مگر فریبکاری مضاعف دین و قدرت.
چرا سعیدی سیرجانی را در این "منزل..." بازداشت نموده ، بچه منظور و تحت چه شرایطی؟ در ذهن مصاحبه کننده اصلا سوال بر نیانگیزد، چون او، خود یکی از اعضای تفتیش کنندگان و یا از نزدیکان بازجوی عزیز بوده است. او از همه چیز با اطلاع بود و هدفی نداشت مگر اینکه به روشنفکران برج عاج نشین داخل و خارج نشان دهد که سعیدی سیرجانی "اینبار " در آسایش و رفاه و بزبان خویش در کمال "آزادی " سخن میگوید، تا شاید از "گمانه زنی" و تهمت و افترا به رژیم مقدس ولایت دست بردارند. تا بدانند که سعیدی سیرجانی، تحت درد و رنج شکنجه، در چنگال بازجوی عزیز وادار باعتراف نشده است. بنابراین، وقتی که سعیدی سیرجانی به انحراف و گمراهی اعتراف میکند و اعلام توبه کاری نموده و سخنان خود را با ورد «استغفراله ربی و اتوب الیه" آغاز میکند، روشنفکران بهتر است که باور کنند که سعیدی سیرجانی از درون منقلب گشته است  و همچون او دست از لجاجت با رژیم ولایت برداشته و سر تسلیم و تعظیم فرو آورند. که اعترافات او در این مصاحبه دیگر حرفهای غیر قابل باور در نامه "بازجوی عزیز" نیست. دیگر جایی برای متهم ساختن حکومت اسلامی به خونخواری و درندگی و جنایت و خیانت بملت وجود ندارد. چراکه اینبار سعیدی سیرجانی، بزبان خود  ضمن یک گفتار "آزادانه" به گناهان خود اعتراف میکند و شرح حرم و جنایت و نیز تحول خو را از خدا ناشناس، شیطان و "لجوج به فرد توبه کار و نادم شناسایی میکند.
"این بار سعیدی سیرجانی در بازداشتگاه خود، که خانه ای در شمال تهران است، در گفتگوئی آزاد به پرسشهایی پاسخ میگوید  که به همه آن گمانه زنی ها خاتمه میدهد. او در این گفتگو ، زندگی باصطلاح روشنفکری خود را کالبد شکافی میکند و به روشنی نشان میدهد که مدعیان روشنفکری در کشور ما چگونه با مردم و آرمانهای آنها بیگانه هستند."
 نا خواسته حقیقت بر سر زبان  مسئوول ارگان رژیم آیت الله ها، روزنامه جمهوری اسلامی جاری میشود. صریحا جرم سعیدی سیرجانی را نه اعترافات او مبنی بر وطن فروشی و جاسوسی و قاچاق و مصرف تریاک و الکل و لواط، بلکه "بیگانگی با آرمانهای مردم  ایران " اعلام میکند، اتهامی که بر تمام روشنفکران دگراندیش وارد است. آری بیگانگی با آرمانهای مردم ایران که مظهر آن ولی فقیه است، جرمی ست نا بخشودنی و سزاوار خشونت، بیرحمی، انتقام ستانی و سرانجام مرگ. برخی بر آنند که در نتیجه زیاده روی در آزار و شکنجه وضعیت سعیدی سیرجانی در همان منزل آرام و مجلل با تزریق آمپول هوا او رهسپار دیار نیستی میکنند. بعضی دیگر میگویند با شیافی ساخته از پتاسیم از بهر رفع یبوست ناشی از غذایی که به او خورانده بوده اند، قلب او را از طپیدن باز میدارند. چه پذیرایی بی بدیلی از سر عطوفت و مهربانی، چنانکه سعیدی سیرجانی باید خود را مغبون رژیم ولایت بداند که او را همچون میهمانی عزیز در میهمانسرایی اشرافی و یا در آن "منزل مجلل و آرام در شمال شهر تهران" باسارت در آورده و سر انجام جان را از او ستانده اند آنهم بجرم گناه کبیره، کناهی غیر قابل بخشایش: کفر گرایی و یا بیگانگی با آرمانهای مردم که خداوند خامنه ای جلوه آن است.
مسئوول روزنامه جمهوری اسلامی مانند یک جنایتکار حرفه ای که بر طبق نقشه و برنامه به پیش میرود و در مرحله نهایی سعی میکند جنایت خود را رو پوشانی نموده و رد گم نماید، شاهدی بر گفتار خود نیز میآورد. تصاویری از سعیدی سیرجانی همراه مصاحبه چاپ میکند که قصد و نیت پاک بازجوی عزیز و رفتار نیک و پسندیده دژخیمان ولایت فقیه را به نمایش بگذارد. تصاویری که سعیدی سیرجانی را سر حال و شاد و خندان، در عین رفاه و سلامتی نشان میدهند. آن زبان لال باد که از زجر و شکنجه سعیدی سیرجانی سخنی بگوید.
اما جنایتی چنین زشت و شنیع را نمیتوان با بزک و صحنه آرائی با لفاظی و چند تصویر خندان رو پوشانی نمود. مثلی است جاری که از روباه پرسیدند که شاهد بیگناهیت کیست، گفت دم اینجانب. روزنامه جمهوری اسلامی دست نشانده دین و قدرت است نمیتواند سند معتبر و بیطرفانه بر بی گناهی رژیم ارائه دهد. نمیتواند مدافع نقد و نفی رژیم دین باشد. مصاحبه کننده در پی آزادی و تبرئه متهم نیست بلکه در پی محکوم ساختن اوست.روزنامه جمهوری اسلامی در خود فروشی و خیانت به حرفه و شرف حرفه ای تا آندرجه به پیش میرود که در قتل اندیشمند  و منتقدی نادر در تاریخ ایران بعنوان گمراه و منحرف و خداناشناس شرکت میجوید.
اگر خلیفه یزید  امام حسین را در صحرای کربلا در میدان جنگ به قتل رساند، ولی فقیه که تبارش به امامان از جمله امام حسین میرسد، سعیدی سیرجانی را بی دفاع در خفا، هنگامیکه زندگان همه خفته اند، آخرین قطره خون او را میاشامد. شاید اگر امام حسین هم بر یزید پیروز میشد بمنظور اینکه با ظلم به ستیز ادامه دهد و "زیر بار زور نرود" هم ظلم میکرد  و هم زور میگفت.
فیروز نجومی
Firoz Nodjomi