بدین ترتیب، هنوز روند تبریک‌های روزنامه‌ای ادامه داشته و دور از ذهن نیست‌ با انتصاب دیگر مدیران دولتی، به ویژه انتصاب انبوه استانداران،

البته این اتفاق تا اندازه‌‌ای موجه است، زیرا شور و شوق برآمده از انتخاب دکتر روحانی، به ویژه با توجه بحث‌های مطرح در دوران پیش از انتخابات و با در نظر گرفتن کسب آرای حداکثری توسط ایشان در میدان رقابت با هفت نامزد دیگر ریاست‌جمهوری، آن چنان امیدی به جامعه تزریق کرده که اگر همین دستاورد حفظ شود، قطعا نه تنها موج گرانی و اتفاقات سؤال‌برانگیزی مانند تلاطم بازارهای مختلف یارای عرض اندام خواهند یافت و نه ‌سرمایه‌های اجتماعی در سطوح گوناگون از دست خواهد رفت.

از این بعد نیک‌اندیشانه و از سر خرسندی که بگذریم، حتما حق خواهید داد که انتشار پیام تبریکی که هزینه گزافی برای چاپ آن پرداخت شده، می‌تواند سرآغاز شکل‌گیری ماجراهای نامطلوبی بوده و یا دست‌کم‌ به نوعی وزیر منتخب را در تنگنا گذارد، زیرا ‌نه روی خوشی دارد محبت را بی پاسخ بگذاریم و نه می‌توان فرد تبریک گوینده را حتی عتاب و خطاب قرار داد.

دقت کنید؛ از فشاری سخن می‌گوییم که ناخواسته وارد می‌شود، وگرنه کیست که نداند برخی از پیام های تبریک، بسان سلام گرگ هستند که بی طمع نیست، زیرا ‌می‌توان به جرأت ادعا کرد تبریک در این سطح گاه راهی برای تغییر رنگ و یا لاپوشانی حقایقی از طرف تبریک گوینده به شمار می‌آید.

شاید نیازی به ذکر مثال نباشد، ولی برای آن که ذهنمان منحرف نشده و ماجرا روشن‌تر شود، بد نیست که تصور کنیم هر کدام از ما انتخاب شده و به چنین سمت‌های مهمی منصوب شده باشیم؛ آن وقت اگر پیام‌های تبریکی به دستمان برسد که لا به لایشان نام افرادی به چشم بخورد که آشنا نیستند و یا نه، آشنا هستند ولی پیشتر چه بسا چشم دیدنمان را هم نداشتند. آیا غیر از این است که یا آن فرد مثل داستان فیلم‌های سطحی متحول شده و خواستار اعلام رسمی این موضوع است یا این که به طمعی ‌این کار را انجام داده و هزینه کرده است؟!

شاید بد نباشد که وزرا و دیگر مسئولانی که منصوب خواهند شد، نام تبریک گویان را جایی یادداشت کنند تا در ادامه عیار این افراد دستشان بیاید.